وطن هست همه ی سهم ما  و نسل های آتی، از این دنیای خاکی

همان خاکی که طعمش شیر مام است

همان خاکی که عطرش خون باباست

همان خونی که در رگ ها جاری است

همان خاکی که آمیخته با خون شهیدان

همان خونی که با خشم و تزویر بر زمین ریخت

همان خونی که در خاک جوشید و با عشق میهن در آمیخت

همان میهن که با هم میهن، یکی شد  

وطن، یعنی بلوچ پا برهنه، که از طوفان شن افسرده گشته

وطن، یعنی همان خوزی که تشنه در غبار است

میان رود و دریا، از بر یک جرعه آب دوان است

وطن آن گیلک و مازندرانی است

که در ساحل دریا، اسیر خشک سالی است

همان ساحل رنجور از زباله

وطن آن کولبر است که حتی کولبری از او دریغ شد

میان کوه و بازار اسیر شد

وطن، یعنی آذربایجانی و دریای نیمه خشکش

همان جایی که از خون بابک گشت بارور  

در همه ایران، تنها یک نصف جهان هست

که آن هم از تب زاینده رود در التهاب است

به حافط باید، یکی حرفی دگر گفت

دگر شیراز، وضعش بی مثال نیست

بوشهر،  سیستان و خراسان و ...

کمابیش همچو شیراز، همه درگیر آب و تشنه هستند

جوانی که همیشه، راه حل مشکلات بود

ژن خوب آمد و او را کنار زد 

برنای وطن، غمگین و غرق مشکلات شد

اگر ناموس ما، اندیشه و قانون می بود

هم ناموس جنسی، و هم، میهن بی خطر بود

ای وطن خواهان و ناموس داران زنهار

که بی قانون، ناموس، پایمال و وطن هست بر باد

همان روزی که قانون را کم رنگ دیدیم

راه بر قانون گریزان، خوب نبستیم

با وعده ها دلخوش و آسوده گشتیم

زحمت اندیشه، به دیگران واگذاردیم

به جای یکدگر، اندیشه کردیم

همان روزی که حق را پاس نداشتیم

همان لحظه، همان لحظه، همان لحظه که

گفتیم حق ما هست محفوظ، رها کن هر که را کو از ما نیست

حق ما سوخت، زندگی سوخت،

دلها کدر شد

من، زرنگتر و برتر از تو

تو، زرنگتر و برتر از او

و او، زرنگتر و برتر از من شد

همه زرنگ و برتر شدند، قانون کجا بود

همه برای سهم بیشتر، تند دویدند

از زرنگی و برتری به خاکستر نشستیم

گیرم که تو داناتر و برتر ز دنیا، به من چه

اما نگویم گفتار و کردارت به من چه، و ترازو، قانون

تا پندار، نیک نگردد، چسان گفتار و کردار نیک گردد؟

با زرنگی ها و برترها

 یاری کجا بود، همراهی کجا بود

من تنها شدم، تو، و او هم...

و آنگاه ...

غصه، جای اندیشه بنشست

و زور، جای قانون

و شد، همین که آشکار است

دل های پر ز درد را، باید که صفا داد

اندیشه را، بر غم و غصه چیره گرداند

از هر چهار لقمه، یکی خرج مغز است

گر از او کار نگیریم، یا در فضولی جای مغز دیگری بکار گیریم،

به فکر و حق دیگران ارزش نگذاریم

 روز همین روز و روزگار، همسان روز است

گر خدا را باورت هست، هنوز فکر عدالت در سرت هست

طبیعت را هم او آفریده،

طبیعت را حق است بر ما

که پیش و پس از ما، بود و هستش قانون خدایی است

چون حقش را خوب پاس نداشتیم،

جفا کردیم و مال خود پنداشتیم

به خشم آمد و نعمت از ما دریغ کرد

به جای شبنم و ژاله، ریزگرد در هوا کرد

میهن و هم میهن، هر دو بیمار و تب دارند 

گر نگیرد درمان این تب، ایران جان نگیرد

علاجش هر چه باشد، طرح نتان یاهو نمی باشد

ایران گر ز دانش بیش از اسرائیل نباشد، یقین کمتر نمی باشد،

نه مسیحا نفسی درمان آن است، نه بخت و اقبال

دانش و فن می خواهد، برنامه، مدیریت، سرمایه و کار مداوم

تا به شود فردا ز امروز

و پسین فردا ز فردا

حسین جوادی

پانزدهم تیرماه 1397

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 

26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40