فيزيک و شالوده هاي آن نزد دکارت نقشي محوري داشت. هر چند امروزه احتمالا او را بيشتر با مابعدالطبيعه ذهن و بدن يا برنامه و روش معرفت شناسي اش مي شناسند، اما در قرن هفدهم ميلادي دانش دکارت در فيزيک و مکانيک جهانِ هندسي نقش بسياري در مقبوليت وي نزد انديشمندان معاصرش داشت.

 پيش زمينه هاي تاريخي فيزيک دکارتي

مهم ترين امر در فهم فيزيک دکارت مسئله احياء اتميسم سنتي بود. اتميست هاي سنتي از جمله دموکريتوس و اپيکور در برابر ديدگاه ارسطويي، سعي مي کردند که رفتار ويژه اجسام را نه بر حسب صورت هاي جوهري، بلکه بر حسب اندازه، شکل و حرکت اجسام کوچکتري به نام اتم توضيح دهند. اتم هايي که در فضاي خالي حرکت مي کردند. در قرن شانزدهم در مورد اتمي بودن ماده به طور گسترده اي بحث مي شد. به طوريکه در اوايل قرن هفدهم مي توان تعداد قابل توجهي از طرفداران آن، از جمله سباستين باسو، فرانسيس بيکن، و گاليله را نام برد. فيزيک دکارت نقطه پاياني بر اين مباحث گذاشت که کاملا با جهان اتميست ها بيگانه بود. دکارت اعتقاد به وجود اتم هاي جدا از هم و فضاهاي خالي را که مشخصه فيزيک اتميستي بود، کنار گذاشت.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 

26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40