البته فيزيک داناني نظير لوئيز حق دارند که کمي محتاط باشند. هرچند هيچ يک از قوانين طبيعت امکان سفر در زمان را عملا رد نمي کند، اما فيزيک دانان از ديرباز با اين مسئله ميانه چندان خوشي نداشته اند، چرا که سفر در زمان مي تواند فرض پذيرفته شده تقدم علت بر معلول را زير سئوال ببرد. از طرفي نقض قانون موجبيت مي تواند اوضاع جهان را به هم بريزد. به عنوان مثال شما مي توانيد به گذشته سفر کرده و از تولد خودتان جلوگيري کنيد.

وجود چنين تناقض نماهايي منجر به ارائه حدسي از سوي «استفن هاوکينگ» شد که اصطلاحاً «حدس حفاظت از تاريخ» ناميده مي شود. براساس اين حدس، بايد اصولي در فيزيک(که هنوز کشف نشده اند) وجود داشته باشند که از امکان وقوع سفر در زمان جلوگيري کنند. تا همين 4 سال پيش هيچ کس نتوانسته بود جزئيات چنين اصولي را ترسيم کند تا اينکه در سال ۲۰۰۳ گروهي از محققاني که بر روي نظريه ريسمان ها کار مي کردند، مدعي شدند که براساس اين نظريه، ساز و کارهايي وجود دارد که مي تواند از سفر در زمان جلوگيري کند. تا به اين جا ظاهرا همه چيز درست بود. اما فيزيک دانان در قانع نشدن به يک جواب، شهره خاص و عام هستند که موجب شد «پاس» و دو نفر از همکارانش به نام هاي سنديپ پاکواسا از دانشگاه هاوايي و توماس ويلر از دانشگاه وندربيلت در تنسي، شروع به تجزيه و تحليل مجدد نظريه ريسمان ها کردند. اين نظريه، اجزاي بنيادين جهان را نه به صورت ذرات نقطه اي، بلکه به شکل ريسمان هاي مرتعش انرژي مي داند. در اين نظريه، ارتعاش سريع تر اين ريسمان ها، معادل جرم بيشتر ذرات است. اين ريسمان هاي مرتعش مي توانند نحوه ی هزاران نوع برهمکنش بين تمام ذرات بنيادي نظير کوارک ها و الکترون ها را توضيح دهند. اما نکته اي اساسي در مورد اين نظريه وجود دارد: اين نظريه تنها زماني جواب مي دهد که اين ريسمان هاي انرژي، به جاي چهار بُعد معمول، در يک فضا- زمان ۱۰ بعدي در حال ارتعاش می باشند. در واقع براساس نظريه ريسمان ها، اين ابعاد اضافي يا فوق العاده کوچک هستند، به طوري که تاکنون متوجه حضور آنها نشده ايم و يا بسيار بزرگ و به گونه اي خميده هستند که باز هم تا به حال از ديد ما پنهان مانده اند. بنابر نظريه ريسمان ها، جهان ما در واقع پوسته اي چهار بُعدي است که در يک فضا- زمان ۱۰ بعدي شناور است. از آنجايي که تمامي ذرات و نيروهاي جهان ما مقيد به پوسته چهار بُعدي اين جهان هستند و امکان خروج از آن را ندارند، بنابراين ما نيز تاکنون از وجود ابعاد بالاتر هيچ اطلاعي نداشتيم. «پاس» در اين باره مي گويد:"اگر واقعا چنين باشد، پس امکان ميان بر زدن از ميان اين ابعاد بالاتر نيز وجود خواهد داشت و همين مسيرهاي ميان بر است که سفر در زمان را ممکن مي سازد". تجسم چنين ميان برهايي کار چندان دشواري نيست. فرض کنيد که پوسته چهار بعدي جهان ما که در بعد بالاتر(بعد پنجم) جاي گرفته، همانند کاغذي باشد که از وسط تاشده و دو انتهاي آن بر روي همديگر قرار گرفته است. در اين صورت مي توان از نقطه اي واقع بر پوسته جهان، آن را ترک کرده، وارد بعد بالاتر شد و پس از پيمودن مسيري کوتاه، در بعد پنجم دوباره و در نقطه اي ديگر در مقابل آن به جهان بازگشت. جالب اين جاست که اگر اين صفحه خم شده(يعني جهان ما) صفحه اي بسيار بزرگ باشد، در اين صورت براي پيمودن همين مسير از روي خود صفحه(يعني از درون جهان) مي بايست فاصله اي بسيار طولاني را طي مي کرديم، اما با خروج از پوسته جهان و عبور از ميان ابعاد بالاتر، عملاً ميان بر خواهيم زد. اما مسئله اي در ارتباط با تصويري که ارائه شد وجود دارد. اگرچه اساسا مي توان جهاني را تصور کرد که بتوان از يک سوي آن به سوي ديگر ميان بر زد، اما مسئله آن است که جهان ما نمي تواند مشابه چنين جهاني باشد.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 

26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40