به عنوان مثال يک قطعه آهن را در نظر بگيريد. اتم هاي آهن موجود در اين قطعه، نيروهايي به يکديگر وارد مي کنند که در فضا هيچ جهت خاصي بر نمي گزينند. ولي هنگامي که اتم هاي آهن تشکيل آهنربا مي دهند، برهمکنش بين اتم هاي آهن، داراي جهت خاصي(شمال - جنوب) هستند. برهمکنش اتم ها در قطعه آهنربا، داراي تقارني پنهان است که براي ناظر آشکار نيست. اما هنگامي که قطعه ي آهن تبديل به آهنربا مي شود(مثلا توسط يک سيم پيچ که از آن جريان الکتريکي عبور مي کند) تقارن برهمکنش بين اتم ها شکسته مي شود. در اين صورت مي گوييم که تقارن درگير، خود به خودي شکسته شده است. در اين فصل سعي مي شود انواع تقارن مورد بررسي قرار گيرد و سرانجام خواهيم ديد که بر خلاف روش مرسوم در فيزيک نظري، به جاي آنکه از تقارن به اَبَر تقارن برسيم، بايستي از ابر تقارن به تقارن رسيد(فصول 32 به بعد).

نقش تقارن در فيزيک

فيزيک معاصر همواره به طور قراردادي نمي انديشد و روش هاي مختلفي را براي بررسي پديده ها بکار مي گيرد. يکي از تغييرات بزرگي که در قرن بيستم  ايجاد شد، نقشي است که به مفهوم تقارن نسبت داده شد و روز به روز بر اهميت آن نيز افزوده مي شود. تقارن از مطاله ي جامدات تا کامل شدن يک نظريه ميدان وحدت يافته بکار گرفته مي شود.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 

26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40