نسبيت خاص داراي يک محدوديت اساسي بود. اين محدوديت ناشي از آن بود که رويدادهاي فيزيکي را در دستگاه هاي لخت مورد بررسي قرار مي داد، در حالي که در جهان واقعي دستگاه ها شتاب دار هستند. هرچند براي بررسي برخي از رويدادها مي توان به دستگاه هاي لخت بسنده کرد، اما اين دستگاه ها براي بررسي تمام رويدادها ناتوان هستند. اينشتين در سال 1915 نسبيت عام را ارائه کرد و نسبيت خاص به عنوان حالت خاصي از نسبيت عام درآمد. علاوه بر آن مشاهدات نجومي نشان داد که نسبيت عام در توضيح ساختمان کلان جهان، از قانون گرانش نيوتن توانمندتر است. در نسبيت خاص فاصله ها به صورت تابعي از سرعت نور در آمدند و انقباض فضا، موجب نگرشي متفاوت به ابعاد هستي شد. هنوز انقباض فضا به عنوان يک مسئله ي بحث برانگيز بين فيزيک دانان مطرح بود که نسبيت عام بحث ساختار هندسي فضا و انحناي آن را پيش کشيد. هرچه آزمايش انقباض فضا مشکل جلوه مي کرد، مشاهده انحناي فضا ساده تر به نظر مي رسيد.

هنگامي که فيزيک دانان با مشاهده ي انحراف مسير نور در اطراف خورشيد، درستي پيشگويي نسبيت عام را تاييد کردند، نسبيت خاص و ديدگاه کوانتومي اينشتين به پديده فوتوالکتريک نيز از موقعيت بهتري برخوردار شد. جالب اينجاست که انحناي فضا در سال 1919 تاييد شد و در سال 1920 ماکس پلانک به خاطر نگرش کوانتومي به انرژي و در سال 1921 اينشتين براي پديده فوتوالکتريک برنده جايزه نوبل فيزيک شدند. جالب تر اين که بزرگ ترين چالش در دانش فيزيک در قرن بيستم، ناسازگاري مکانيک کوانتوم و نسبيت، به ويژه نسبيت عام بود و هنوز نيز ادامه دارد.

نسبيت عام

قوانين فيزيک در يک ميدان گرانشي يکنواخت و در يک دستگاه که با شتاب ثابت حرکت مي کند، يکسان هستند.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 

26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40