ناسا می خواهد شهری شناور بر فراز زهره بنا کند.

حالا که زهره این همه محبوب شده، تیمی از دانشمندان ناسا درباره ی یک تدبیر مبتکرانه رویاپردازی می کنندکه می تواند سرانجام به اشغال دائمی اتمسفر زهره توسط انسان بیانجامد، یک شهر شناور بر فراز زهره . همه مشتاقند تا انسان را به زهره ببرند؛که بیشتر بدلیل کیفیات زمین گونه ی آن مدتهاست بصورت گام منطقی بعدی تلقی می شود. شیمی اتمسفر ما از بین تمامی سیاره های منظومه خورشیدی به زهره نزدیک تر است و حتی میانگین دمای آن خیلی سرد نیست(منهای شصت و سه درجه سیلیسیوس). بعلاوه، هم زمین و هم زهره دو راس قطبی بزرگ دارند که تصور می شود بطور دائمی از آب یخ تشکیل شده است.
اما درباره ی زهره، نزدیک ترین همسایه مان چه می دانیم؟ زهره واقعا بطور قابل ملاحظه ای شبیه زمین است. آن قدر که اغلب بعنوان دوقلوی زمین، گرچه یک قلوی شریر و آتشین آن، توصیف می شود. دو سیاره در اندازه، جرم، جاذبه و ترکیب مشابه هستند. پس چرا ما تلاش نمی کنیم که بشر را به آنجا ببریم؟ خوب، شاید به دلیل این واقعیت باشد که زهره جهنمی است. زهره داغ ترین سیاره در منظومه ی خورشیدی است با دمای سطحی 4650 درجه ی سیلیسیوس (6870 درجه ی فارنهایت)-آنقدر داغ که سرب را ذوب می کند. همچنین پوشش اتمسفری بسیار متراکمی با ابرهای سمی اسید سولفوریکی و فشار سطحی خردکننده ای حدود نود برابر فشار سطحی زمین دارد.
بنابراین، سطح زهره تا حد زیادی منطقه ای غیرممکن است. اما اقامت در اتمسفر آن چطور؟این اندیشه ی ناسا است و مرکز پژوهشی لنگلی( Langley) آن، از پیش ایده های جالبی را برای یک ماموریت بالقوه در آینده در نظر دارد، که پنج یا فرضیه ی عملیاتی زهره از ارتفاع بالا(High Altitude Venus Operational Concept (HAVOC) نامیده می شود، برنامه ی تکاملی که شامل یک سری اقدامات متهورانه می شود که با اعزام یک روبات به اتمسفر برای آزمایش آبها آغاز می گردد و به دنبال آن یک یک ماموریت سی روزه ی سرنشین دار در مدار زهره. اگر این موفقیت آمیز باشد، ماموریت بعدی اعزام یک سفینه سرنشین دار بمدت سی روز در اتمسفر زهره خواهد بود که سرانجام آن، اقامت یک ساله ی بشر در اتمسفر آن یا شاید تاسیس یک سکونت گاه دائمی در یک شهر شناور خواهد بود.
آنچه که این ماموریت را از سایر ماموریت ها متمایز می کند شناورهایی است که ناسا در نظر دارد، فضاپیماهایی که با نیروی خورشیدی کار می کنند، پر شده با هلیوم. همان گونه که IEEE توصیف کرده است، نسخه ی روباتی آن سی و یک متر درازا دارد درحالی که خودروی سرنشین دار آن تقریبا 130 متر درازا دارد. بالای آن با پنل های خورشیدی پوشانده می شود، یک قایق دراز (gondola) در زیر این ابزارها ساخته می شود، خودروی سرنشین دار محل اسکان انسان ها و یک روبات فرابر(ascent robot) خواهد بود که فضانوردان هم برای ورود به مدار زهره و هم برای بازگشت به زمین از آن استفاده خواهند کرد.
این کشتی ها پنجاه کیلومتر (سی ویک مایل) بالاتر از سطح سیاره شناور خواهند بود. در آنجا فقط یک اتمسفر فشاری و دما در اندازه ی منطقی 75 درجه ی سیلیسیوس می باشد. همچنین مقدار زیادی انرژی خورشیدی جهت نیروی لازم شناور ها وجود دارد، خیلی بیشتر از آنچه که در زهره هست و پرتوگیری تشعشعات همان قدر است که اگر در کانادا باشید در معرض آن هستید.
همه ی اینها روی کاغذ بنظر عالی می اید اما موانع جدی هم هست که باید رفع شود. لازم است بدانند چگونه باید این فضاپیماها را به ماموریت اعزام کنند، کدام یک را باید از هم باز کنند و خودشان را با گاز پر کنند. همچنین باید به یک روش ممکن دست یابند تا انسان ها را به سلامت به شناورها برسانند. باید خیلی درمورد آن تفکر کرد اما با همه اینها، ایده ی هیجان انگیزی است.

NASA Wants To Establish A Floating Cloud City To Study Venus; December 18, 2014 | by Justine Alford

http://www.iflscience.com/space/nasa-wants-establish-floating-cloud-city-study-venus

نقل از یکنفر

عطف به عتف - نگاهی به پژوهش و ISI در ایران

امید عمومی - نامه به ریاست جمهوری

مرز بین ایمان و تجربه  

نامه سرگشاده به حضرت آیت الله هاشمی رفسنجانی

آخرین مقالات