هنگامي كه به زمان عقب درگذشته هاي دور برميگرديم,
جهان كوچكتر , چگالتر و بسيار داغ تر مي شود.
با اين شرايط بينهايت ( حداكثر
ميزان چگالتر شدن و داغ شدن و كوچك شدن ), ماده
موجود در جهان دستخوش تغييرات و تحولات فازي يا
مرحله اي مي شود , شبيه آب .
وحدت
بزرگ به همه نيروهاي فيزيكي ( كه همانند هستند ),
بلافاصله بعد از انفجار بزرگ نياز دارد.
اين يگانگي
با شكوه و عظيم بصورت
يك همسازي فشرده
شود .هنگامي كه عالم بعد از انفجار بزرگ سرد شد ,
گرانش اولين نيرويي بود كه از انجماد خارج شد و
همسازي را برهم زذ و سپس نيروي قوي و بعد از آن
نيروي ضعيف .
در دماهاي بسيار پايين , ما ماهيت
ذراتي را كه مي شناسيم تحصيل مي كنيم .
عيوب كيهان شناسي مي
توانند شكل بگيرند در حاليكه جهان به داخل تغييرات
فازي وارد مي شود .
اين عيوب پيكره بندي هايي از ماده
هستند كه همسازي يا فاز ( خواص مرحله هاي شكلگيري
قبلي ) را حفظ مي كنند و هنگاميكه همسازي
محوري يا استوانه اي شكسته
مي شود ريسمانهاي كيهاني شكل مي گيرند . اين
ريسمانها تريليون ها بار كوچكتر از شعاع اتم
هيدروژن هستند و ممكن است در عرض
جهان امتداد
بيابند .
ترقي و تكامل تدريجي نظريه ريسمان
كيهاني شامل
3 پروسه اصلي است .
انبساط كيهاني سبب مي شود ريسمانها كشيده شوند.
هنگاميكه دو انتهاي ريسمانها بايكديگر برخورد مي
كنند , آنها مي توانند به اشتراك گذارده شوند و
انتها ها را بايكديگر مبادله كنند .
اشتراك گذاري در طبيعت در كريستالهاي مايع
نيوماتيك مشاهده شده است