يکي ديگر از مشکلات ارتباطي فضانوردان، موانع فضايي است. يعني ميليون ها مانع ناشناخته در فضا وجود دارد و هر آنچه بين فرستنده و گيرنده سيگنال ها قرار گيرد، مي تواند به راحتي کانال ارتباطي بين فضانورد و پايگاه زميني را مسدود کرده و اختلال ايجاد کند. سومين عامل مهم در اين زمينه وزن پايگاه هاي مستقر در فضا است. به عبارت ديگر حمل اشياي سبک وزن به فضا آسان است در حالي که آنتن هاي قدرتمندي که بتوانند ارتباط با اعماق فضا را تقويت کرده و به بهترين شکل سيگنال هاي پيام را منتقل کنند، بسيار سنگين و در نتيجه ارسال آنها به فضا غيرممکن است.
 

شبکه ارتباطي ميان سياره يي در واقع نسخه يي از اينترنت زميني در مقياس بسيار گسترده تر و با زيرساخت هايي بسيار بيشتر است. سه بخش اصلي اين شبکه بزرگ عبارتند از شبکه بين المللي (Deep Space Network) DSN ناسا به اضافه هفت ماهواره کوچک که دور کره مريخ در حرکت هستند و همچنين يک پروتکل جديد براي انتقال اطلاعات. شبکه بين المللي DSN در اختيار سازمان ناسا است و از چندين آتن مخابراتي عظيم تشکيل شده است که از اين آنتن ها براي کنترل حرکت فضاپيماهاي ناسا در فضا استفاده مي شود و به نحوي طراحي شده اند که امکان ارتباط هميشگي راديويي با فضاپيماها را فراهم مي کنند. سازمان ناسا تجهيزات گسترده اين شبکه را در سه سايت مختلف واقع در آدلايد استراليا، جنوب اسپانيا و سن ديگوي کاليفرنيا مستقر کرده است.

در هر يک از اين سايت ها، يک دکل آنتن 35 متري با دقت بسيار بالا، يک آنتن 35 متري براي هدايت پهناي امواج، يک آنتن 26 متري، يک آنتن 70 متري و يک آنتن 12 متري وجود دارد. براساس برنامه ريزي هاي صورت گرفته، قرار است شبکه DSN به عنوان پل ارتباطي زمين با شبکه ارتباطي ميان سياره يي عمل کند. محققان سازمان ناسا پيشنهاد کرده اند آنتن هاي DSN هر روز به مدت 12 ساعت به سمت مريخ يا ديگر سيارات مورد نظر چرخانده شوند تا امکان ارتباط بين زمين و سياره مربوطه وجود داشته باشد. از سوي ديگر ماهواره هايي هم که در مدار سياره مربوطه گردش مي کنند بايد ارتباط دوطرفه موجود را به طور 24 ساعته تامين کنند. يک پايگاه ويژه يا کاوشگر هم مي تواند نقش مشابه شبکه DSN براي ورود يا خروج اطلاعات از سياره مربوطه را داشته باشد. براساس طرحي که پژوهشگران سازمان هوافضاي ايالات متحده براي شبکه ارتباطي مريخ- زمين پيشنهاد کرده اند، شبکه بين المللي DSN با 6 ماهواره کوچک و يک ماهواره بزرگ به نام Marsat که با فاصله اندکي از مريخ در مدار قرار گرفته است، ارتباط برقرار خواهد کرد، ضمن اينکه 7 ماهواره کوچک به عنوان ماهواره هاي پخش کننده براي فضاپيماهاي سطح مريخ يا نزديک به آن عمل خواهند کرد. ماهواره Marsat هم وظيفه دريافت داده ها از هر يک از هفت ماهواره و ارسال اطلاعات به زمين را برعهده خواهد داشت، ضمن اينکه بين زمين و سفينه هاي فضايي، ارتباط پيوسته يي برقرار است و ارسال اطلاعات و تصاوير از سياره مربوطه را با پهناي باند بالا امکان پذير مي کند. سازمان ناسا اعلام کرده است که در صورت موفقيت در بخش هاي اوليه پروژه، تا اواسط سال 2009 ميلادي، ماهواره هاي خود را در مدار مريخ نصب خواهد کرد، هرچند قبلاً هيچ تاريخي براي اين کار تعيين نشده بود. ارتباطات فضايي از گذشته تاکنون به تدريج تکامل يافته است.

اين ارتباطات با ساختارهاي نقطه به نقطه (Peertopeer)،يک بار مصرف و پرهزينه شروع شد و در نهايت قراردادي تنظيم شد که مورد تاييد تمام آژانس هاي فضايي جهان قرار گرفت. از سال 1982 تاکنون با تلاش هاي کميته مشاوران سيستم هاي داده هاي فضايي (CCDS) روند برقراري ارتباطات فضايي آسان تر شده است. اين کميته تاکنون با توافق آژانس هاي فضايي جهان براي استانداردسازي روش هاي ارسال اطلاعات و تبادل اطلاعات گام هاي مهمي برداشته است، ضمن اينکه 10 سازمان فضايي بزرگ در آن عضويت دارند و بيست ودو سازمان ديگر هم با اين کميته در زمينه تکنولوژي همکاري مي کنند و بيشتر از يکصد شرکت بزرگ در جهان هم با اين کميته همکاري دارند. از سوي ديگر گروهي از متخصصان آزمايشگاه JPL ناسا به سرپرستي پروفسور «وينتون سرف» و تحت نظارت سازمان CCDS، در حال فعاليت روي طراحي پروتکل جديدي براي ارسال فايل ها در فواصل طولاني بين سيارات و فضاپيماها هستند. اين پروتکل مانند پروتکل اينترنت و پروتکل کنترل انتقال داده ها (TEP) به عنوان زيربناي کلي سيستم عمل خواهد کرد. جالب اينکه پروتکل هاي IP و TEP نيز در دهه 70 به وسيله پروفسور سرف و همکارانش طراحي شد و در حال حاضر هم به عنوان ستون فقرات شبکه اينترنت در دسترس همگان است. اين پروتکل ها پيغام هاي ارسالي را به بسته هاي اطلاعاتي کوچک تر تبديل و به مقصد موردنظر ارسال مي کنند. همانطور که مي دانيد مهمترين عامل در طراحي يک پروتکل ارتباط فضايي، سازگار بودن آن با تاخيرهاي ناشي از انتقال اطلاعات در فضا است. در واقع هدف سرف و همکارانش اين است که با راه اندازي يک پروتکل ارتباطي جديد مشکلي براي کارکرد کلي شبکه ايجاد نشود. (حتي در صورت از بين رفتن تعدادي از بسته هاي اطلاعات در حين ارسال.)

ضمن اينکه اين پروتکل جديد بايد توانايي فيلتر کردن پارازيت هاي دريافتي به هنگام عبور از ميليون ها کيلومتر فضا را دارا باشد. يکي از اين پروتکل هاي جديدي که طراحي آن به اتمام رسيده است، پروتکل Parcel Transfer نام دارد که اطلاعات را در پايگاه ورودي هر سياره ذخيره و سپس تقويت و ارسال مي کند. اين سيستم بايد درخواست اطلاعاتي را هم که براي پايگاه ارسال مي شود، پردازش و آن را به مقصد مربوطه ارسال کند.