ولی از اونجا که فکر میکنم اون دوست عزیز تا حالا چیزی از کوانتوم نخونده ، مجبورم مستقیم نرم سر جواب و اول یه مقدار توضیحاتی رو بیارم که واسه فهم اون جواب لازمه. وقتی رسیدم به اون قسمت (جواب سؤال) تذکر میدم...

 با اومدن فیزیک کوانتوم ، دانش بشر زیر سؤال رفت. فیزیک کوانتوم میگه اون چیزی که تصور می کنیم همون چیزیه که می بینیم. همون بحث معروف دوگانگی رفتار الکترون در شرایط مختلف آزمایش که گاهی بصورت موج عمل می کنه و تمام خواص موج رو از خودش بروز می ده ، گاهی هم به شکل ذره عمل می کنه!! و این که کی چطور عمل می کنه بستگی به این داره که ما ازش چی بخوایم! به عبارت دیگه ، تصور ما از جهان و شیوه ای که جهان به نظرمان می رسد اساساً بهم ربط دارند. به هر حال رابطه ی میان تصور و "واقعیت" نکته ی ظریفیه.

اصل مهم و معروف دیگه ای که در فیزیک کوانتوم هست ، اصل عدم قطعیته. یعنی چی؟ هر ذره ویژگی های مختلفی داره که قابل اندازه گیری هستن. مثلاً انرژی ، مکان ، زمان ، اندازه حرکت و ... این اصل میگه اگه دقت اندازه گیری سرعت یه جسم متحرک از یه حدی بالاتر بره ، تعیین مکان دقیق اون جسم ممکن نیست. (و بالعکس). در واقع اگه یکی رو (موقعیت یا اندازه حرکت) با دقت بالا تعیین کنید ، تمام اطلاعاتمون رو در مورد اون یکی ویژگی از دست میدیم. و این یعنی جهان همیشه تا حدی نامعین خواهد بود.

در مورد انسان ، عبارت "آنچه هستم" ، ساختار ویژه ای از تفکر است. با دگرگون کردن افکار درباره ی خودم و شما ، خودم و شما را تغییر خواهم داد! به این میگن اصل مکملیت. همیشه دو شیوه ی مکمل برای ساختار دادن به واقعیت وجود داره. اگه از یه شیوه به واقعیت نگاه کنید ، اون یکی روش تعریف نشده میشه. درباره اتم مکملیت موجی-ذره ای برقراره. در مورد انسان: وقتی با روستتون رابطه ی خوبی دارید ، بین شما هیچ فاصله ای دیده نمیشه و حتی گاهی در یک زمان افکار مشابهی دارید! ولی وقتی شرایط خوبی ندارید، متوجه جدایی میشین و این که چقدر با هم فرق دارید! تا جایی که میدونیم این مکملیت در هر ذره یا انرژی وجود داره. به این ترتیب هیچ تعجبی نداره که یه موضوع واحد در یک روز خیلی براتون بد باشه و یه روز دیگه عالی! جهان دارای تضاد است.

ما در ورای زمان به خودمان و به یکدیگر شکل می دهیم. توالی زمانی مفهومی نداره. چون پروسه ی شکل گیری قبل از این که ماده شکل خارجی به خودش بگیره شروع میشه. فیزیکدانان کوانتوم آن را فاز پیش-ماده می نامند ؛ تابع موج کوانتومی. این تابع با دقت بالایی قابل محاسبه است ، ولی در واقع هیچ چیز نیست. امواج کوانتومی قادر به حرکت با سرعتی ورای سرعت نور هستند. اینشتین و فیزیکدانان بعد از او نشان دادند هر چیزی که بتونه سرعتش از سرعت نور بیشتر بشه رو میشه بصورت توالی معکوس زمانی مشاهده کرد. بعضی از ناظران این توالی زمانی رو بصورت یه فیلم میبینن و برای بعضی هم فیلم بصورت معکوس پخش میشه.

موج کوانتومی در واقع احتمال وقوع یک رخداد است. این احتمال نه تنها در ذهن ما وجود داره ، بلکه در فضا-زمان هم حرکت میکنه. خلاصه این که موج کوانتومی موجی از احتمال است که با سرعتی بیش از C حرکت می کند و ذهن ما را به جهان مادی پیوند می زند.

جهان چطور رفتار می کند؟ هیچ کس جوابش را نمی داند. به هر حال می دانیم که ارجاع به خود بخش مهمی از این فرآیند است. از دید فیزیک کوانتومی که زیربنای تمام جهان فیزیکی است ، شیوه ی رفتار جهان چنان است که موج کوانتوم بین دو رویداد جریان می یابد. درست مثل رودی که سرچشمه رو ترک می کنه و به طرف گودی میره. ولی بعدش در فضا-زمان برمیگرده و و از گودی به سرچشمه جاری میشه. پس خورد جاصله بین موج کوانتوم و فضا-زمان تصوری را بازمی تاباند که باعث ایجاد تجربه می شود و ما آن را "واقعیت" می نامیم. در زبان فیزیک کوانتوم می گوییم موج در مزدوج مختلط خود ضرب میشود تا احتمالات جهان واقعی را ایجاد کند. تا حالا دقت کردید برای این که خودتونو توی آینه ببینید باید خودتونو فراموش کنید؟ و برای این که خودتونو فراموش کنید باید خودتونو مورد توجه قرار بدید! از طریق خودیابی هست که قادر میشیم خودمونو تغییر بدیم. با در نظر گرفتن خود در دیگران می تونیم خودمونو تغییر بدیم.

اندیشه باعث تغییر شدت موج کوانتومی میشه . در نتیجه شدت موج کوانتومی معیاریه برای احتمال وقوع رویدادها. هر چی آگاهی و هوشیاری فرد مشاهده کننده بیشتر باشه ، احتمال وقوع رویداد هم بالاتره. آگاهی ، موج کوانتومی و در نتیجه جهان فیزیکی را دگرگون میکند. این یعنی اندیشه می تونه با  سرعتی بیش از سرعت نور حرکت کنه.