زود به محل رصد بروید

قبل از رصد فهرستی از اجرامی که میخواهید رصد کنید تهیه کنید

نکته پنجم

ساده شروع کنید : فقط با چشم

در واقع میتوان گفت که امکان ندارد یک رصد گر حقیقی نتواند با صورتهای فلکی اشنا شود و خوش بحال کسی که اشنایی اوبا اسمان از طریق چشم باشد و نه از طریق تلسکوپ ، تعداد کمی از کسانی که در ابتدا از ابزار رصدی استفاده کرده اند ، در نهایت ستارگان را شناخته اند .

نکته : اگر شما ستاره شناسی را بتازگی اغاز کرده اید بهترین کار این است که در ابتدا کمی وقت صرف مشاهده ستاره ها با چشمان خودتان بکنید تا کمی با ستاره های درخشان و صورتهای فلکی اشنا شوید .

بهترین راه برای انجام این کار خریدن یک راهنما یا نقشه اسمان خوب است ، همچنانکه برای گشت و گذار در یک شهر از کتاب راهنما استفاده میکنید ، یک کتاب خوب رصد یا نقشه ساده میتواند به شما کمک بسیاری کند . هنگامی که از یک نقشه اسمان استفاده میکنید حتما با یک چراغ قوه که فیلتر قرمز دارد این کار را انجام دهید . اینطوری تطبیق چشمتان با تاریکی از بین نمی رود ( نور سفید سبب کوچک شدن مردمک چشم میشود 

از سلفون یا پلاستیک قرمز در جلوی شیشه چراغ قوه استفاده کنید .

اغلب جواب من این است که : ابتدا مدت زمان مختصر و مفیدی را صرف مشاهده ستاره ها کنید سپس به سراغ خریدن یک دوربین دوچشمی بروید .

بعضی ها ممکن است فکر کنند که دوربینهای دوچشمی در مقابل تلسکوپ بی ارزشند اما حقیقت این است که از جنبه های معین رصد اسمان انها بهترین ابزار برای استفاده اند . یک دوربین دوچشمی با درشتنمایی 7 هم وزن کمی دارد و هم قابل حمل است ، یک دوربین دوچشمی با کیفیت بهتر از یک تلسکوپ بی کیفیت است.

دوربینهای دوچشمی در اندازه های مختلفی وجود دارند ولی بسیاری ترجیح میدهند از 7x 50 استفاده کنند . عدد 7 به بزرگنمایی اشاره دارد و 50 به قطر عدسی دوربین برحسب میلی متر . این دوربینهای دوچشمی 7x  هنگامی که با پایه استفاده شوند میتوانند حفره های ماه ، هلال زهره و قمرهای مشتری را به نمایش بگذارند . هنگام ظهور یک دنباله دار جدید هیچ وسیله ای نمیتواند بهتر از یک دوربین دوچشمی نمایی کلی از سر و دم ارائه کند . فقط با گشت و گذار در طول راه شیری هزاران ستاره ای را مشاهده خواهید کرد که با چشم غیر مسلح نمیتوانستید ببینید.

بهتر است سه نوع تلسکوپ را در نظر بگیرید . یک تلسکوپ شکستی ( refracting telescope )  یک عدسی شیئی محدب در یک سر و یک چشمی در سر دیگر دارد . تلسکوپ بازتابی ( reflecting telescope )  از یک اینه مقعر به جای عدسی شیئی استفاده میکند . این اینه ( اولیه = Primry )  نور را از درون لوله میفرستد به جایی که یک اینه تخت کوچک قرار دارد ( ثانویه = Secondary )  و این اینه نور را قطع کرده و به چشمی در طرف دیگر لوله میفرستد . یک تلسکوپ کاتادیوپتریک ( catadioptric telescope )  نوع خاصی از تلسکوپ بازتابی است که دارای یک عدسی تصحیح کننده است . بیشتر کاتادیوپتریک ها در طرح اشمیت کاسگرین ( Schmidt-Cassegrain ) می باشند . نور از سطح اینه اولیه بازتاب شده و سپس از اینه ثانویه خمیده منعکس گشته و از درون یک سوراخ در اینه اصلی گذشته و به چشمی می رسد .

متاسفانه مجال برای توضیح همه ی جزییات نیست.

اگر تازه کار هستید یک شکستی 2.4 تا 3 اینچ یا بازتابی 4 تا 6 اینچ را در نظر داشته باشید ، مطمئن شوید که تلسکوپ میتواند سریع مستقر شود و همچنین مقر محکم و ثابتی دارد ، یک تلسکوپ خوب واقعا بی استفاده است اگر روی یک پایه سست و لرزان مستقر شده باشد . به دام چیزی که اماتورها به ان تلسکوپ به درد نخور ( trash telescope )  میگویند نیفتید ، بهتر است پولی را که بابت چنین تلسکوپی میپردازید به خرید دو چشمی اختصاص دهید .

عموما یک تلسکوپ به درد نخور دارای یک لوله بلند با مقری ضعیف است . سازنده ها برای این تلسکوپها اینگونه تبلیغ میکنند : مناظر دیدنی از ماه و حلقه های زحل در بزرگنمایی 500 و بیشتر . متاسفانه بیشتر اماتورهای نازه کار شیفته بزرگنماییند ، هر تلسکوپی میتواند بزرگنمایی بالا ارائه دهد اما با بالا بردن بزرگنمایی اثرات جو متلاطم نیز بیشتر شده و مخصوصا در یک تلسکوپ کوچک سبب بوجود امدن تصویری تاریک و محو و تار میشود .

یک قانون کلی : حداکثر بزرگنمایی برای هر تلسکوپ 50 برابر به ازای هر اینچ از دهانه تلسکوپ میباشد . ممکن است تهجب کنید که بهترین نماها در بزرگنماییهای کم بدست میایند.

نکته هشتم

به یک انجمن نجومی ملحق شوید