نظریه سی پی اچ بر اساس تعمیم سرعت نور از انرژی به ماده بنا شده است.
سی پی اچ در ژورنالها
|
تاملي برکتاب ايران را چه کنم؟
|
|
تاملي برکتاب ايران را چه کنم؟ آخرين اثر دکتر «رضا منصوری
توسعه کلمه اي است که حتي اگر تعريفي از آن نداشته باشيم ، زيبا مي نمايد و به همين دليل هر روزه خود را در ميانه هزاران نام از هزاران گونه توسعه اسير مي بينيم ، از توسعه فرهنگي و اقتصادي گرفته تا توسعه ارتباطات. اما آنچه حتي در بين افزوده هاي اين نام زيبا عمدتا غايب و مهجور مانده ، يکي از اساسي ترين و زيربنايي ترين انواع آن است.
اگر بپذيريم دانش بشر رشد
هدفمندي تمدني است که مي خواهد در جهان جديد به زندگي خود ادامه
دهد، چاره اي نداريم جز آن که بپذيريم توسعه علمي يکي از ارکان
توسعه همه جانبه و توسعه اي کامل در همه شوون زندگي ماست. کتاب در «ايران را چه کنم؟» که اخيرا به قلم دکتر رضا منصوري و از سوي انتشارات کوير در شمارگان 1100نسخه به چاپ رسيده است ، درواقع نگاهي است جامع به اين مهمترين گونه توسعه اي که براي جامعه امروز ما ضروري تر از هر تلاشي است. بسيارند افرادي که دم از ارائه راهکارهايي مي زنند که بايد آنها را پيمود تا بتوان در راه پرپيچ و خم مفهومي پيچيده چون توسعه به نتيجه اي مشخص رسيد. اما بسياري از اينان باوجود صداقت و ايمانشان به کار نمي توانند راهي پيمودني را نشان دهند؛ چرا که بدرستي با راز و رمزهاي اين مفهوم آشنا نيستند. اين موضوع بويژه زماني بروز مي کند که موضوع بحث شما نه تنها توسعه که توسعه علمي باشد. صحبت در اين باره تنها وابسته دانستن مفاهيم مديريتي نيست ، بلکه بايد تاريخ ، فرهنگ ، جامعه و سياست را به نيکويي شناخت ، از پيچ و خم هاي جامعه توسعه نيافته آگاه بود، تجربيات ديگران را دانست و از همه مهمتر با مفهوم آشنا و در عين حال جديد علم آشنا بود. شايد يکي از مهمترين نقاط سوتفاهم در بحث علم ، به خود معناي اين کلام بازمي گردد اگرچه قرنهاست با کلمه علم و عالم سر و کار داريم ؛ اما واقعيت تاريخي آن است که اندک زماني (در مقياس گذشته تاريخي ما) از آشنايي ما با مفهوم علم جديد (Sience) مي گذرد و شايد به همين دليل است که بسياري در تعريف اين واژه و به تبع آن تعريف تدوين مقوله اي ضروري چون توسعه علمي به اشتباه مي افتند و اگر چه نظريات ارزشمندي ارائه مي کنند؛ اما چون محک تجربه به ميان آيد، کمتر از آنها مي توانند سربلند از آزمون عمل بيرون آيند. شايد توجه به اين مطالب اهميت کتاب «ايران را چه کنم» بيشتر مشخص کند. نويسنده اين کتاب يکي از برجسته ترين کيهان شناسان ايران و عضو آکادمي علوم جهان سوم (TWAS) است و علاوه بر اين ، سالها سابقه ترويج و گسترش علوم را در کارنامه دارد.
دکتر رضا منصوري که استاد
دانشگاه صنعتي شريف ، رئيس انجمن فيزيک ايران و مدير مسوول نشريات
ترويجي چون دانشگر و نجوم است ؛ تنها داراي وجهه علمي محض نيست. او
در سالهاي گذشته بسياري از وقت خود را در تلاش براي مدون کردن راهي
براي گسترش و ترويج علم در ايران و نهادينه کردن مفهوم توسعه علمي
و ضرورت آن سپري کرده است. بسياري از منتقدان او، تغيير لحن وي طي سالها و رو آوردن به روشهاي متفاوت را درباره منش وي بيان مي کنند؛ در حالي که به نظر مي رسد تجربه تلاش پيگير در قلب دستگاه هاي اجرايي وي را به سوي ايده هاي عملي بر مبناي واقعيات جامعه علمي ايران معاصر هدايت کرده است و از همين جهت است که آخرين کتاب وي درخصوص توسعه علمي که عنوان ثانويه ساماندهي و نابساماني هاي توسعه علمي منتشر شده جايگاه ويژه اي مي بايد. دکتر منصوري که پيش از اين علاوه بر بيانيه طالقان که جمعي از دانشمندان آن دوران آن را امضا کردند، کتابهاي توسعه علمي ايران و ايران 1427 را نوشته بود، در آخرين اثر خود نگاهي چند وجهي به مسائل مبتلابه علم و توسعه در ايران امروز انداخته است. کتاب در مقدمه خود با اين پرسش که علم چيست ، به بيان 4تعريف برداشت متمايز از واژه علم مي پردازد و از ابتدا بصراحت بيان مي کند يکي از مهمترين موانع شکل گيري توسعه علمي در کشورهايي نظير ايران ، از همين نکته آغاز مي شود که برخي معاني مستقل و بدون همپوشاني را به لغتي واحد اطلاق مي کنيم. اما کتاب تنها به همين موضوع بسنده نمي کند و در بخش اول خود به نابساماني هايي مي پردازد که در مقوله توسعه علمي وجود دارد. نکته مهم در اين ميان آن است که اين سخنان از زبان شخصي بيان مي شود که چندين سال سکان دار امر پژوهش علمي در کشور به شمار مي رفت و به نوعي آن را بايد انتقاد از معضلاتي دانست که شخص به طور مستقيم با آنها دست به گريبان بوده است تفاوت ويژه اين نوع نگاه را مي توان از همين نقد از خود متوجه شد که بستري براي توسعه علمي به شمار مي رود.
در حالي که کمتر مسوولي حاضر مي
شود انتقاد به سيستم تحت مديريت خود را بپذيرد. رضا منصوري خود با
آشکار کردن نقاط ضعف اين مديريت از روشهايي که عملا دايره تصميم و
عمل مديران علمي را محدود مي کند، سخن به ميان مي آورد. بخش دوم اين کتاب بخش سامان دهي است که باز هم با فصلهايي چون مدلهاي شبه اقتصادي علم و علم در ايران ، دانشگاه و تعريف آن ، چرا و چگونه زبان فارسي بايد زبان علمي ما باشد به طرح ديدگاه هاي نويسنده در خصوص ساماندهي وضع موجود مي پردازد. برخي فصلهاي کتاب ، برگرفته از مصاحبه ها و مقالاتي است که نويسنده در چند سال گذشته درخصوص وضعيت علم در ايران و توسعه علمي ايران تاليف کرده است. نويسنده خود درباره ماهيت و محتواي اين کتاب مي نويسد: کتاب توسعه علمي ايران کشکولي از نکته هاي مرتبط با علم و ايران بود، در کتاب ايران 1427طرح توسعه ايران ، به تمايز از توسعه اروپا، مبتني بر فراگونگي و دانايي مطلق در انداخته شد. کتاب حاضر جد و جهدي چندگانه را مطرح مي کند تا سوتفاهم ناشي از غلبه افکار وادادگان و افسردگان تاريخ در طول 800سال از بدنه جامعه ما زدوده شود و تا ايران را آن کنيم که بالقوه هست ، سرزميني مقتدر و آباد، جايي که خشتي رها مانده نباشد و انسان به خلقت خدا آفرين گويند. با وجود اين ، ايران را چه کنم. همان طور که ذات علم توسعه علمي است ، پيش از پاسخهايي که ارائه مي کند، سوال جديد مطرح مي سازد. سوالهايي مانند اين که امروز بايد چه کرد تا اولا توسعه علم به عنوان زيرساخت و بستر توسعه همه جانبه پذيرفته شود و از آن مهمتر نقش هر يک از افراد جامعه در اين ميان کدام است؟ با کدام روش و با کدام استراتژي مي توان تلاش براي توسعه علمي را از مفهومي آکادميک خارج و به بدنه جامعه تزريق کرد؟ نقش موسسات آموزش علوم در سطوح ابتدايي در اين فرآيند کدام است؟ و کدام نهاد بايد مديريت توسعه علمي را ساماندهي کند؟ اگر حاصل اين کتاب برانگيختن سوالاتي از اين دست در ذهن مردم باشد، بايد آن را اثري موفق ارزيابي کرد؛ اما نه اين کتاب مي تواند و نه وظيفه دارد نقشه راهي براي رسيدن به نقطه مطلوب ارائه کند. شرط توسعه علمي ، ايمان به امکان پيمودن اين راه دشوار است و اين راه طي نخواهد شد مگر علم به مفهوم صحيح آن در ذهن مردم جاي گيرد و همه مردم باور کنند علم Science) کالايي تشريفاتي ، لوکس و دور از زندگي روزمره آنها نيست. بايد همگان بپذيرند که پژوهش و تحقيق علمي و توسعه علمي تنها راه دستيابي به توسعه همه جانبه است و اين جز با ترويج علم ممکن نخواهد بود. ترويج علم به عنوان يکي از ابزارهاي اساسي و دستمايه هاي اصلي رشد علمي و توسعه علمي تلقي مي شود و اين موضوع شايد کليدي ترين راه براي رسيدن به توسعه علمي باشد و اين منزلي است که در ره آن خطرها و بيمهاي فراواني نهفته است و تنها به نيروي ايمان مي توان آن را پيمود. شايد جانمايه اين مفهوم در اين جمله مقدمه «ايران را چه کنم؟» به خوبي آورده شده است که «تفکر براي فهم جز با ايمان معني ندارد. هر کسي که فکر مي کند تا بفهمد، پس به فهم ايمان دارد و سرانجام خواهد فهميد. آنان که به خرد، به تفکر و عقل ايمان ندارند، به هيچ چيز ايمان ندارند و اسير توهمند و کتاب سعي دارد اين اوهام را کنار زند و اين سعي بزرگي است که جز با سعي مضاعف خواننده علاقه مند به ايران و توسعه علمي آن به بار نخواهد نشست.
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 |
|
Sub quantum space and interactions from photon to fermions and bosons |
|
نامه سرگشاده به حضرت آیت الله هاشمی رفسنجانی |
آرشیو موضوعی
|
|
از آغاز کودکی به پدیده های فیزیکی و قوانین حاکم بر جهان هستی کنجکاو بودم. از همان زمان دو کمیت زمان و انرژی بیش از همه برایم مبهم بود. می خواستم بدانم ماهیت زمان چیست و ماهیت انرژی چیست؟