Vincenzo Balzani  از شيميدانان دانشگاه Bologna  ايتاليا مي‌گويد: از اين موتور كه همانند پيستون حركاتي به جلو و عقب دارد، مي‌توان در خواندن اطلاعاتي كه به صورت صفر و يك مي‌باشند، كمك گرفت. به عنوان مثال مي‌توان از اين موتور در الكترونيك و فوتونيك مولكولي كه به سرعت رو به رشد مي باشند، براي ساخت كامپيوترهاي شيميايي بهره برد.

همچنين اين موتورها مي‌توانند به عنوان نانوشيرهايي كه سطوح نانوذرات متخلخل سيليسيومي را مي‌پوشانند، عمل كنند؛ بدين ترتيب دانشمندان مي‌توانند با استفاده از نور، اين تخلخل‌ها را از نانوذرات مولكول‌هاي مختلفي همچون داروهاي ضدسرطان خالي و يا پركنند.

J, Fraser Stoddart  از نانوشيميدانان دانشگاه كاليفرنيا مي‌گويد: پس از هدفگيري غدد سرطاني با اين نانوذرات تنها كافيست با استفاده از نور شير نانومقياس باز شده و دارو در محل مورد نظر رها شود.

اين موتور طي شش سال و توسط محققان دانشگاه‌هاي Bologna و UCLA  طراحي و ساخته شده است.

اين نانوماشين شبيه دمبلي به طول تقريبي 6 نانومتر مي‌باشد كه حلقه‌اي به پنهاي 3/1 نانومتر در اطراف ميله آن قرار گرفته است. اين حلقه مي‌تواند در طول ميله دمبل حركت كند؛ ولي نمي‌تواند از متوقف كننده‌هاي توده‌اي دو انتهاي آن رد شود.

دو نقطه روي اين شكل دمبلي وجود دارد كه حلقه بيشتر در آن نقطاط قرار مي‌گيرد. وقتي يكي از دو انتهاي دمبل نور خورشيد را جذب مي‌كند، الكتروني را به يكي از اين دو نقطه انتقال مي‌دهد و حلقه را به آن نقطه مي‌كشد و سپس با يك چرخش به وضعيت ديگر برمي‌گردد. پس از آن كه الكترون دوباره به سر دمبل برگردد، حلقه نيز به محل سابق خود باز مي‌گردد و همچنين چرخه مجدداً تكرار مي‌شود.

Stoddart  مي‌گويد: حركات اين نانوموتور كاملاً سريع است و يك چرخه كامل آن در كمتر از يك هزارم ثانيه صورت مي‌گيرد كه تقريباً معادل 60000  دور در دقيقه موتور يك خودرو است.

جالب آن كه اين نانوموتور براي حركت خود به هيچ سوخت شيميايي نياز ندارد؛ اين در حالي است كه موتورهاي مشابهي كه قبلاً ساخته شده بودند، از جمله موتورهاي بيولوژيكي، به سوخت نياز داشتند. اما نيروي اين موتور مستقيماً از نور خورشيد تأمين مي‌شود، بدون آن كه نياز به گردش سوخت و مصرف آن داشته و ماده زايدي توليد كند.

درست همان نسبتي كه بين يك خودرو خورشيدي با يك موتور بنزين سوز وجود دارد، در اينجا نيز هست و اين گامي مهم و رو به جلو در تلاش‌هاي شيميدانان براي ساخت ماشين‌هاي مولكولي به شمار مي‌آيد؛ به طوري كه ديگر دانشمندان هم تحت تأثير پيچيدگي ساختار تركيبي آن قرار گرفته‌اند.

به گزارش ايسنا از ستاد ويژه توسعه فن‌آوري نانو، در حال حاضر اين نانوموتورها مي‌تواند در محيط محلول به طور تصادفي و نسبتاً مستقل از هم، و بدون آن كه به هم بچسبند، حركت كنند؛ لذا فعلاً نمي‌توان كاري از اين سيستم انتظار داشت.

دانشمندان به دنبال آن هستند كه بتواند اين نانوماشين‌ها را دنبال هم و روي يك سطح و حتي داخل غشاء سلول‌ها قرار دهند به طوري كه بتوانند در كنار هم كاري انجام داده و در نهايت يك كار مكانيكي در مقياس ماكروسكوپيك به ثمر رسد.