گروهي بين المللي به رهبري "فرانک مارچيس" از دانشگاه برکلي ،از طريق رصد هاي انجام شده به وسيله ي رصدخانه ي "کک" در هاوايي ،ترکيب و چگالي سيارک پاتروکلوس را بررسي و به شباهت بسيار زياد آن به دنباله دارها پي بردند.ترکيبات اين سيارک که چگالي آنها کمتر از آب است بيشتر از يخ آب تشکيل شده اند.

 

 

سيارک هاي تروا که پاتروکلوس نيز يکي از آنهاست ، دسته اي از سيارک ها هستند که بر روي مدار مشتري ، ۶۰ درجه عقب تر و ۶۰ درجه جلوتر از اين سياره حرکت کرده و به دور خورشيد مي گردند.محل قرار گرفتن اين سيارک ها ، نقاط پايدار (نقاط لاگرانژي) سيستم مشتري-خورشيد هستند.نظريه پردازان بر اين باورند که سيارک هاي تروا در ابر اوليه منظومه شمسي و هم زمان با بقيه ي اجرام صلب اين منظومه شکل گرفته اند.تاکنون ، بيش از هزار عدد از اين سيارک ها کشف شده اند.اين سيارک ها نسبتا کم نور و کوچک هستند و اين باعث مي شود تا مطالعه بر روي آنها حتي از طريق بزرگ ترين تلسکوپ هاي موجود بر روي زمين مشکل گردد.

    فن آوري جديدي که در آن از ليزرهاي سديم براي تصحيح تصاوير گرفته شده از روي زمين و حذف اثر جو بر روي اين تصاوير استفاده مي شود ، دانشمندان را قادر ساخته است تا کشف اخير را انجام دهند.اين فن آوري که "اپتيک ليزري ستاره" (LGS-AO) ناميده شده است ، جزئيات دقيقي را از سيارک ها براي دانشمندان آشکار مي سازد.اين سيستم که بر روي تلسکوپ ۱۰ متري کک نصب شده، اثرات جو بر روي تصاوير گرفته شده از آسمان را به خوبي حذف کرده و بهترين تصاوير فروسرخ را تهيه مي کند.

   دکتر "ديويد لومينيان" ،سرپرست عمليات علمي سيستم LGS-AO در رصدخانه ي کک مي گويد:" تلسکوپ هاي فضايي ابزارهاي فوق العاده اي براي رصد اجرام دوردست منظومه شمسي مي باشند.اما تلسکوپ هاي بزرگ بر روي زمين که با اين فن آوري مجهز شده اند ، هم توانايي جمع آوري نور بيشتري دارند و هم جزئيات دقيق تري از اجرام دور دست را نشان مي دهند.اين فن آوري که بر روي تلسکوپ هاي زميني نصب مي شود ، به ما امکان مي دهد تا اجرام کوچک تر و کم نورتري را در منظومه شمسي مشاهده کنيم.مانند سيارک پاتروکلوس يا اجرام دورتر از پلوتون.با استفاده از اين فن آوري جديد ،اکتشاف هاي متعددي در آينده نزديک صورت خواهند گرفت.

 

 

 

 

دانشمندان در گذشته ، سيارک پاتروکلوس را به عنوان يک جسم به قطر ۱۵۰ کيلومتر مي شناختند اما رصد هاي اخير به وسيله ي تلسکوپ شمالي "جميني" در هاوايي نشان داده است که اين سيارک از دو جسم تقريبا هم اندازه تشکيل شده است و در اصل يک سيستم دوتايي است.گروه تحقيقاتي به رهبري دکتر مارچيس ، قطر اين اجسام را ۷۰ و ۷۶ کيلومتر اندازه گيري کردند.اين دو جسم به دور مرکز جرم خود با دوره تناوب ۴ روز در گردشند و فاصله ي آنها از يکديگر ۶۸۰ کيلومتر است.اسامي اين دو جسم به نام قهرمانان داستان ايلياد هومر انتخاب شده اند.نام اين مجموعه دوتايي، پاتروکلوس ،نام بهترين دوست آشيل ،قهرمان يوناني در جنگ تروا و مهم ترين شخصيت داستان ايلياد هومر است.

   دانشمندان بر اين عقيده اند که تعداد سيارک هاي تروا تقريبا با تعداد سيارک هاي موجود در کمربند سيارک ها در بين مدار مريخ و مشتري برابر است.اما مطالعه ي اين اجرام به علت کم نور بودن آنها بسيار دشوار است.دکتر مارچيس مي گويد:" سيستم LGS-AO موفقيت بزرگي در رصدهاي انجام شده از روي سطح زمين به شمار مي رود.با چنين قابليتي ، ما مي توانيم اجرام بسيار کوچک و دور منظومه شمسي را بررسي کنيم."

   از آنجا که برخورد اجرام کوچک با يکديگر در منظومه شمسي تنها هنگامي رخ مي دهد که سرعت اجسام بسيار بالا باشد و چنين برخوردهايي ،خرده سنگ ها و غبار فراوان از خود به جاي مي گذارند ، احتمال اينکه سيارک پاتروکلوس بدين طريق شکل گرفته باشد بسيار اندک است.پس اين سوال اساسي مطرح مي شود که چنين سيارکي با ماهيت دوتايي چگونه به وجود آمده است.

  بر اساس نتايج بررسي هاي اخير بر روي اين سيارک ، دانشمندان نظريه هايي در مورد شکل گيري اين سيارک در منظومه شمسي اوليه و در حدود چهار نيم ميليارد سال پيش ارائه کرده اند.پاتروکلوس مي تواند همانند اجرام موجود در کمربند کويي پر (منطقه اي از منظومه شمسي در خارج مدار نپتون) در زمان شکل گيري منظومه شمسي به وجود آمده باشد.شبيه سازي ها نشان مي دهند که سيارات گازي غول پيکر در اوايل پيدايش منظومه شمسي به سمت خارج حرکت کرده و اجرام موجود در نزديک خود را از صفحه ي منظومه شمسي پاک کرده اند.در اين ميان ، تعدادي از اين اجرام در نقاط پايدار سيستم مشتري-خورشيد (نقاط لاگرانژي) به دام افتاده اند.نقاط لاگرانژي مناطقي از يک مدار مي باشند که در صورت قرار گرفتن جسم سوم در آنها ،اين اجسام تا ابد پايدار مانده و به دور مرکز جرم مشترک سه جسم مي گردند. 

   داستان پاتروکلوس از اين نيز پيچيده تر است : هنگامي که پاتروکلوس ميليارد ها سال پيش به گرانش فوق العاده عظيم مشتري برخورد کرد ،نيروهاي گرانشي قوي اين سياره مي تواند اين سيارک را به دو نيم کرده باشد.به اين اثر "شکاف جذر و مدي" مي گويند.

   دکتر مارچيس  مي گويد:"پاتروکلوس شباهت هايي به سيارک هاي دوتايي در نزديکي زمين از خود نشان مي دهد.سيارک هاي دوتايي نزديک به زمين بر اثر نزديک شدن به يک سياره و به علت اثر "شکاف جذر و مدي" به دو نيم شده اند.نتايج نشان مي دهند که يک سيارک تروا مانند سيارک پاتروکلوس نيز مي تواند به همين شکل و بر اثر نزديک شدن به مشتري نصف شده باشد.اين داستان براي سيارک هاي دوتايي موجود در کمربند سيارک ها که اجزاي آنها معمولا با يکديگر هم اندازه نيستند برقرار نيست.