وقتی ستاره ای شبیه به خورشید ما سال های پایانی عمر خود را سپری می کند به غول سرخی تبدیل می شود . طی این مرحله ستاره لایه های بیرونی و گرمای خود را از دست می دهد و در خود می رمبد . حاصل کره ای است با چگالی بالا ، سرد و بی فروغ که کوتوله سفید نامیده می شود.اما اگر این ستاره سیاره ، سیارک و دنباله دار (احتمالی) داشته یاشد چه بر سر آنها می آید ؟

اکثر سیارک ها و دنباله دار ها به فضای میان ستاره ای رانده می شوند و تعداد کمی از آنها در منظومه باقی می مانند . به دلیل موج انفجاری ستاره ، سیارک ها و دنباله دارهای بجا مانده تغییر مدار داده و به ذرات کوچکتری خورد می شوند . بر اساس مدل های ارائه شده اگر دنباله داری به ذرات غبار تبدیل شود می توان بقایای آن را به صورت ابر های سیلیکات جستجو کرد.

در منظومه شمسی ما دنباله دار هایی وجود دارند که مدارشان از نزدیکی خورشید عبور می کند و این امر باعث تکه تکه شدن آنها می شود . فضاپیما SOHO  تصاویر زیادی از این دنباله دارها ارائه کرده است ، این مطلب درستی تکه تکه شدن دنباله دارهای اطراف کوتوله G۲۹-۳۸  را تائید می کند . دنباله دار مشهور شومیکر-لوی ۹ که در تیر ماه ۱۳۷۲ با سیاره مشتری برخورد کرد در اثر عبور از نزدیکی سیاره مشتری به بیش از ۱۲ قطعه بزرگ تقسیم شد.

اگر مدل ها درشت باشند ، غباری که اختر شناسان در اطراف این کوتوله دیده اند تنها چند سال دوام می آورند . غبار اطراف کوتوله به صورت مارپیچی بلعیده میشود نور تابش شده از کوتوله را جذب میکند ، دمایش بالاتر می رود و گرمای تابش شده از این غبار توسط اسپیتزر آشکار می شود .

به نظر می رسد که توده ی عظیمی از سیارک ها و دنباله دارها فضای اطراف  G۲۹-۳۸  را احاطه کرده باشد چون غبار اطراف این کوتوله سفید به سرعت در حال جایگزینی است.

این تیم هنوز اطلاعی در مورد سرنوشت سیارات ندارد . اگر بقایایی از سیارات بجا مانده باشد سرد تر از آن هستند که اسپیتزر قادر به آشکار سازی آنها باشد . وجود این بقایا هنوز به صورت یک معما است. با این حال با بررسی سرگذشت دنباله دارها ، اخترشناسان یک قدم به پیش بینی آینده منظومه شمسی نزدیک تر شدند.

 

 

(این کشف در ۲۱ |آذز ۸۴ در مجله Astrophysical ارائه شد.)