عهد حجر جدید یا همان حجر صیقلی بیش از ده هزار سال طول نکشید ولی در این 100 قرن چندین پیشرفت اساسی در نصیب انسان گردید که عبارتند از:

- صیقل دادن سنگ

- زراعت

- گله داری

- کوزه گری

- ساختن انواع ظروف

- فن خانه سازی

 

البته این پیروزی ها در تمام سطح زمین در مدت معینی انجام نگرفت بلکه مقتضیات محیط در رشد و تکامل این کشفیات موثر بوده است. باید بدانیم که علت عدم پیشرفت اجداد ما در طی 6 هزار قرن (منظور عهد حجر قدیم) سرمای مهیب عهد یخبندان بود که آنان را در غارها محبوس کرده بود و مانع از این بود که در راه کشف اسرار طبیعت قدمی بردارند. 

ولی در عهد حجر صیقلی هوا گرمتر و خشک تر شده بود و همین مساعدت طبیعت سبب گردید که آدمی در سواحل دریا ها و رودهای بزرگ جمع شود. به این ترتیب بود که دره نیل و بین النهرین و عیلام از مراکز تمدن گردید. پیر روسو در این باره می گوید : "وقتی عده کثیری در یکجا جمع شدند مسئله تغذیه به شدت مطرح گردید زیرا دیگر شکار تک تک حیوانات برای این منظور کافی نبود. بعد از آنکه انسانها ماهی و صدف و دیگر شکارهای دریایی را تناول کردند برای سد جو به علفزارها و صحاری میوه های وحشی هجوم آوردند و به تدریج عادت به خوردن سیب، گلابی، گردو، فندوق و ... کردند. آنها حتی از بلوط تلخ هم نگذشتند و هرچه از این قبیل می یافتند می بلعیدند. آنگاه حمله به سوی حبوبات شروع شد که جو و گندم از مهمترین آنها بود. 

کم کم متوجه شدند که اگر خود این حبوبات را در محلی معین بکارند و از آن بهره برداری کنند خیلی به صرف تر و عملی تر است تا اینکه زنان را به این سو و آن سو بفرستند که حبوبات گردآوری کنند. به این طریق آنها در صدد کاشتن (کشاورزی) بر آمدند."