ابر کامپیوترهای پیشرفته برنامه ی فوق العاده ای برای شبیه سازی جت های انرژی که از سیاهچاله ها فوران می کنند را دارا هستند . بیشتر این اجرام عجیب ترین و قدرتمندترین اجسام در جهان هستند

این پژوهش به ما کمک می کند تا راز چرخش سیاهچاله ها را بگشائیم و هم چنین در تأیید این نظریه که این اجسام توان خروجی دارند به ما کمک می کنند . این مطالب توسط دکتر دیوید مایر که یک متخصص فیزیک نجومی درJPL   است گفته شده است . این مؤسسه در کالیفرنیا واقع شده است . سرپرست این تیم تحقیقاتی دکتر شینجی کاید از دانشگاه تویوما ژاپن است. .

سیاهچاله ها اجرامی فوق العاده چگال و قدرتمند هستند و هیچ چیز حتی نور قادر به گریز از میدان آنها نیست . یک سیاهچاله ماده و ستاره هایی را که به محدوده ی آن نزدیک شده است به طور حریصانه ای می بلعد . این اجرام زمانی پدید می آیند که ستاره ای در خود فروریزد و بمیرد . راه دیگر پدید آمدن آنها این است که ستاره ها و سیاهچاله در مرکز کهکشانی همانند راه شیری در یکدیگر فروریزند . سیاهچاله ای بزرگ پدید آورند . هر دو نوع این سیاهچاله ها می توانند با سرعت بسیار زیاد بچرخند و به همراه خودشان فضای اطرافشان را بکشند . زمانی که ماده ی بیشتری در سیاهچاله فرومی افتد کشش آن سرعت می گیرد . ستاره شناسان مدرک محکمی مبنی بر وجود آنها دارند ، آنها از روی جت های پس زده شده و یا امواج رادیویی مانند X این اجرام شناسایی می کنند . هرچند آنها نمی توانند به طور مستقیم آنها را مشاهده کنند . مایر در ادامه نتایج خود افزود :  ما نمی توانیم به سیاهچاله ها سفر کنیم و همچنین نمی توانیم نمونه ی آنها را در آزمایشگاه بسازیم ؛ بنابراین ما از ابر کامپیوتر ها استفاده می کنیم ، این شبیه سازی همانند پیشگویی وضع هوا است ، در این حالت انیمیشن های کامپیوتری آفریده می شوند که وضعیت حرکت هوا را پیشگویی می کنند . این پیش بینی ها مبنی بر داده های ماهواره ها و اطلاعات ما از آتمسفر زمین و همچنین گرانش زمین و اثر آن مشخص می شود . در بیشتر اوقات دانشمندان داده ها را در زمینه ی چرخش پلاسما در سیاهچاله  با اطلاعات در زمینه میدان گرانشی و میدان مغناطیسی و اثر آنها ترکیب می کنند . دکتر کاید گفت ما نمونه ای از چرخش سیاهچاله ها را با پلاسمای مغناطیسی فروافتاده در آن در دست داریم ، در نمونه شبیه سازی شده توسط ما میدان مغناطیسی انرژی حاصل از چرخش سیاهچاله را مهار می کند . در این مورد جت های خالص انرژی الکترومغناطیسی بیرون رانده شده است که مکان خروج قسمت بالایی قطب های شمال و جنوب سیاهچاله هستند . قدرت اینها برابر توان خورشید در ده میلیارد و سپس جمع یک میلیون با آنها است . پدیده جت توسط پروفسور راجر بلن فورد از مؤسسه تکنولوژی کالیفرنیا و همکارش رومان ازمجیک  در دهه ی 1970 پیش بینی شد . کامپیوترهای جدید این پدیده را تأیید می کنند . دانشمندان بر این عقیده بودند که سیاهچاله های بزرگ که جرمی در حدود یک یا چندین میلیارد برابر خورشید دارند این جت را ساطع می کنند . در دهه ی 1990 این مطلب نیز روشن شد که بسیاری از سیاهچاله های کوچک واقع در سیستم های دوتایی نیز این گونه جت ها را پس  می زنند . تیم این عملیات علاوه بر مایر و کاید کسانی از جمله دکتر کینوزری شیباتا از دانشگاه کیوتو و دکتر تاکاهیرو کیودا از رصدخانه نجومی مینیکا بودند .

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 

26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40