هنوز دانشمندان به درستي نمی دانند که ماده چطور در یک دیسک پیوسته و افزایشی به دور سیاهچاله به گردش در می آید و ناگهان به داخل فضایی که به نظر تهی می آید شیرجه می زند . این دیسک مانند سیاره ای به دور ستاره ای می ماند .

ماده دیسک پیوسته و افزایشی سیاهچاله را دور می زند تا در تکانه ای زاویه ای ناپدید شود . آیا ماده ای که به درون سیاهچاله هل داده می شود در جایی از سیاهچاله محصور است ؟ آیا گشتاور میدان مغناطیسی یا فشار تشعشعی یک بیثباتیو نا پایداری خلق می کند که دلیش چرخش ماده درونی است ؟

 صرفنظر از اندازه آن ؛ سیاهچاله دیسک پیوسته و افزایشی را به آسانی به دست می آورد . سیاهچاله های فوق العاده بزرگ در وعده های غذایی خود می توانند ضیافتی با شکوه از گاز های میان ستاره ای داشته باشند . اکثر این سیاهچاله ها در هسته کهکشان ها جای دارند .

سیاهچاله های کوچک فرمی از این اجرام هستند که از فروختن ستاره هایی به وجود می آیند که اغلب متعلق به سیستم های دوتایی هستند . وقتی که یکی از ستاره های این سیستم به سیاهچاله تبدیل می شود ستاره ی همدم هر از چند گاهی مقداری از گازهای خود را برای رسیدن به سیاهچاله پرتاب می کند . وقتی که گازها به سیاهچاله می رسند در اثر بی نظمی اتم ها با یکدیگر تصادم می کنند . در این هنگام ماده ای که حالت پلاسما دارد به دور سیاهچاله به گردش در می آید و شتابی بیشتر از ١٠٪ سرعت نور می گیرد و به طور روشن و درخشان در می آید زیرا بر افروخته شده و در بسیاری از باندهای موج ظاهر می گردد به خصوص در طول موج پرتو ایکس .

گازی که ورم کرده در چرخش دیسک به پرتو افشانی می پردازد و ماده جدید از جهات مختلف وارد دیسک می شود . در این شرایط ماده هیچ گاه نمی تواند به صورت منظم و خوب رفتار کند . این چیزی است ایَن جرج از مؤسسه UMBC  گفت . آلن مارستر از دانشگاه بستون به ما می گوید که مکنده ماده در فاصله های زمانی منظم ماده را می مکد . در حدود هر ١٠ ماه .

وقتی که مارستر در حال جستجو دیسک مفقود شده در کهشان 3C120 بود جت هایی را مشاهده کرد عمود برای حالت دیسک به بیرون پرت شدند . این دیسک ناپدید شده دوباره در مدت ١٠  ماه به آرامی پر خواهد شد . تا زمانی که چیزی مدار دیسک پیوسته را بر هم زند و تمام اجرام جذب شده دوباره بر افروخته شوند و اثر دمیدن مکنده دوباره آغاز شود .

اما علت این برافروخته شدن چه بود ؟ چند سال پیش دانشمندان فرایند یکسان را در  نزدیکی  سیستم  سیاهچاله ای  ،  اختری  که  آن  را GRS 1915 + 105  می خوانیم کشف کردند .  وقتی ماده کافی از ستاره ی ندیم به دیسک اضافه شد ، د این زمان علت درون دیسک که اجرام موقتی در روی افق بودند فعال شدند .

سیاهچاله های فوق العاده بزرگ به تنهایی وجود ندارند و منابع پابرجا برای تأمین نظم هستند .

جان هالی از دانشگاه ویرجینیا سیستم های کامپیوتری را برای ظاهر سازی دیسک های ناپایدار در سیستم های مختلف سیاهچاله ای توسعه داده است . او پیشنهاد می دهد که سیستم های بزرگ که دارای حرارت نایدار هستند منجر به نظم می شوند . دیسک های عظیم الجثه دهانه ی خوبی در بالای سالهای نوری هستند که باعث تغییرهای بسیاری در چگالی و دما از بیرون به درون لبه ها هستند .

جین ترنر از UMBC  به همراه جرج و چندین نفر دیگر این امکان را دارند تا اولین منابه دیسک های ناپدار را کشف کنند : شکستن میدان مغناطیسی در شعاع های خاص همواره از افق رویداد در سیاهچاله ها .