ميزان انرژی ای که ظرف تنها چند دقيقه در جريان اين انفجارها آزاد می شود می تواند از آنچه خورشيد در طول يک عمر فعاليت، يعنی 10 ميليارد سال، ساطع می کند بيشتر باشد.

دانشمندان با استفاده از اندازه گيری "گرايش سرخ" اين انفجار، فاصله آن از زمين را 13 ميليارد سال نوری رقم زده اند.

از "گرايش سرخ" برای اندازه گيری فاصله های کيهانی استفاده می شود و نمايانگر ميزان گرايش نور جرم فضايی به سوی گستره سرخ طيف الکترومغناطيسی در طول سفر درازش در کيهان است. شیء هرچه دورتر باشد "گرايش سرخ" آن بيشتر است.

رکورد تازه

دکتر دانيل ريکارت از دانشگاه کارولينای شمالی که سرپرستی تيم اندازه گيری فاصله اين انفجار را به عهده داشته است می گويد: "اين انفجار رکورد قبلی دورافتاده ترين پديده مشابه را به اندازه 500 ميليون سال نوری می شکند.

کيهان برخلاف وضعيت امروزی آن که مملو از مجموعه عظيمی از توده های ناهموار خوشه های کهکشانی است، در دوران نوجوانی اش هموار و همگن بود.

بررسی پديده هايی چون انفجار اخير اشعه گاما در افق های دوردست جهان قابل رؤيت، به منجمان کمک می کند چگونگی تکامل کيهان را درک کنند.

تصور می شود که در جريان انفجار بزرگ تنها عناصر هيدروژن و هليوم توليد شد و ساير عناصر به تدريج در داخل نخستين ستارگان پديد آمدند.

ستارگان اوليه احتمالا بسيار متفاوت از ستارگان امروزی بوده اند. برای مثال دانشمندان تصور می کنند که آنها بسيار عظيم تر از ستارگان کنونی بوده اند.

دکتر نيال تنوير، از دانشگاه هرتفورشاير که از محققان تلسکوپ فضايی "سوئيفت" است به بی بی سی گفت: "ما با بررسی آثاری که پس از انفجار آن ستاره های نخستين به جا مانده است می توانيم به هويت آنها پی ببريم."

دانشمندان در چهار قاره جهان با استفاده از تلسکوپ های گوناگون انفجار اخير و تابش به جا مانده از آن را درحالی که به تدريج محو می شود زير نظر گرفته اند.