مقدمه:

انرژي نقطه صفر يا انرژي نوسان خلاء، اصطلاحاتي است که براي نوسانات تصادفي امواج الکترومغناطيسي در خلاء بکار برده مي شود و اين انرژي پس از حذف تمام انرژي هاي موجود در محيط، مشاهده مي شود.

مفهوم انرژي نقطه صفر نخستين بار توسط اينشتين و اوتو استرن در سال 1913 تحت عنوان "انرژي رسوبي" يا " انرژي مبهم صفر" مطرح شد. همه ي پايانه هاي کوانتومي داراي يک مقدار انرژي نقطه صفر هستند. اين اصطلاح عموماً براي حالت هاي کوانتومي نوسانات هماهنگي بکار مي رود که در آن نوسان کننده اي وجود ندارد.

در کيهان شناختي نيز انرژي خلاء مبناي ثابت کيهان شناختي است. نمونه آزمايشي انرژي نقطه صفر مستقيما توسط اثر کاسيمير  در مقياس نانو مشاهده شد. يک روش براي توضيح اين پديده، استفاده از اصل عدم قطعيت مکانيک کوانتومي است که به موجب آن انرژي نمي تواند بطور مطلق صفر باشد.

در اين نوشته با توجه با جابه جايي به سمت آبي گرانش و اثر مسبوئر و آزمايش پوند- ربکا ، از ديدگاه ميدان هيگز، با در نظر گرفتن کنش بين گرانش و فوتون، انرژي نقطه صفر توضيح داده مي شود. اثر مسبوئر نشان مي دهد که هنگام چابه جايي بسمت آبي گرانش، سه نوع بوزون هيگز مختلف موجب افزايش جرم فوتون مي شود. اين بوزونهاي هيگز بار-رنگ مثبت، بار-رنگ منفي و مغناطيس-رنگ ناميده مي شوند. با توجه به اين بوزونهاي رنگي و معادله ديراک مي توان انرژي نقطه صفر را توضيح داد.